Manastir Vrdnička Ravanica
Legenda vezuje osnivanje manastira za sremskog mitropolita Serafima iz predturskog perioda (pre 1521). Prvi put se pouzdano pominje u turskom popisu iz 1566-67. kao "manastir Svetog Jovana u blizini varoši Vrdnika", čiji monasi su napustili manastir, jer nisu imali novac potreban za porez Turcima. Kasnije su se ipak vratili i u popisu iz 1578. manastir se navodi kao redovni poreski obveznik.
U XVII veku Vrdnik se pominje 1600-01, kad su monasi tražili od turskih vlasti dozvolu za popravku krova, zatim se beleži da je 1627. patrijarh Pajsije doneo ovamo vrednu staru relikviju "Čatovnik s obrazi", iluminiranu rukopisnu knjigu (poznatu danas kao Minhenski psaltir), da se popravi, prepoveže i vrati u manastir Privinu Glavu. Najzad, kraj tog veka obeležio je dolazak monaha iz zadužbine kneza Lazara sa njegovim moštima i manastirskom riznicom. Od tog vremena negovan je u Vrdniku kult srpskog kneza. Ravanički monasi popravili su zarušenu crkvu osvećenu sv. Jovanu Preteči i uspostavili novo posvećenje - Vaznesenje Hristovo.
Južno i severno krilo konaka izgrađeno je 1723. godine, a bogato izrezbareni i pozlaćeni kivot za mošti kneza Lazara izrađen je 1757. Ćelije sa severne strane, zajedno sa trpezarijom izgrađene su 1764.
Izgradnja nove crkve započeta je 1801. godine, a crkva je osvećena 10. juna 1811 i u nju su prenete mošti kneza Lazara. Stara crkva je porušena 1813, a mesto časne trpezarije obeleženo je kamenim krstom.
Crkva je obnavljana 1885. i ponovo 1898, posle stradanja u zemljotresu koji je pogodio Frušku goru 1893. U Drugom svetskom ratu dragocenosti iz riznice (haljina kneza Lazara, Jefimijin pokrov, srebrni kivot, ukrašen filigranom i pozlatom, rad iz 1705. kujundžije Nikole Nedeljkovića iz Ćiprovca, srebrni putir iz 1692. i dr.) odnete su u Zagreb, odakle su posle rata vraćene u Muzej Srpske pravoslavne crkve u Beogradu.
Naslovna
